Over Maranke Rinck
|
Mijn naam is Maranke Rinck, ik ben kinderboekenschrijver in Rotterdam. Ik schrijf prentenboeken, korte verhalen en boeken voor beginnende lezers. Vaak werk ik samen met mijn man, illustrator Martijn van der Linden. Voor Tangramkat won ik in 2017 een zilveren griffel en Martijn het gouden penseel. In opdracht van educatieve uitgeverijen, musea en andere organisaties schrijf ik boeken, verhalen en teksten voor kinderen. Ik geef lezingen en workshops aan kinderen en volwassenen. Heel vaak word me gevraagd hoe ik kinderboekenschrijver ben geworden. Mijn antwoord kun je hieronder lezen. |
|
Hoe word je (ik dus) kinderboekenschrijver?
|
Niet mijn schuld
Ik denk dat het mijn moeders schuld is. Dat ik schrijf, bedoel ik. Het begon met lezen. Mijn moeder hield veel van lezen. We gingen elke week naar de bieb. 
Toen ze me op een keer even níét wilde voorlezen (vreselijk gemeen) omdat haar eigen boek zo spannend was (oké, dat snapte ik) leerde ik het zelf maar.
Vanaf dat moment had ik bijna altijd een boek in mijn handen. Ik kon lezend eten. Lezen lopen. En lezend fietsen, maar dat laatste mocht om de een of andere reden niet. Boeken eten Een van mijn lievelings prentenboeken-makers Oliver Jeffers, schreef en tekende het boek De ongelofelijk bijzondere boeken-eter. Het gaat over een jongetje dat zó van boeken houdt, dat alleen lezen niet meer genoeg is. Hij eet ze op, hij verslindt ze! Bladzijde voor bladzijde. Toen ik het las, dacht ik dat het over mij ging. Maar ik heet Maranke en geen Harry. Heb jij weleens een hapje genomen van een boek? |
Annie M.G. Schmidt
Op de Montessorischool ging ik in groep 3 (dat heette toen nog de eerste klas) zelf schrijven. Verhalen, toneelstukjes en gedichten, schriften vol. Ik voelde me een echte Annie M.G. Schmidt. Ik was dol op haar verhalen. En op de detectiveserie De Vijf, over vijf kinderen die allerlei misdaden oplosten. Ik schreef elke dag en ik las nog meer. De klassieken kwam het hardst binnen: Roald Dahl, Paul Biegel, Tonke Dragt, Thea Beckman, Michael Ende. De boeken van deze schrijvers veranderden mijn leven. Ik wilde in die boeken wonen. Ze staan nu nog steeds in mijn boekenkast. 
Op. Uit.
Ik vermaakte me ook prima met alle andere boeken uit de bibliotheek. Ik las alles en toen ik elf jaar was, waren de kinderboeken op. Alles uit. En veel herlezen. Ik ging naar de middelbare school. Een speciale middelbare school voor muziek en dans, want ik speelde viool en deed dat best goed. Ik kreeg het druk met orkest en vioolles en proefwerken en vriendinnen en optredens. Ik las minder en schrijven deed ik alleen nog maar in mijn dagboek. Wat wil je worden? Op mijn zestiende wist ik dat ik meer wilde dan alleen violist zijn. Maar ik was vergeten dat ik eigenlijk schrijver was en had geen idee welk beroep ik moest kiezen. Ik probeerde van alles uit: schoenenverkoper, conciërge, socioloog, hulpverlener, schoonmaker, juf en trainer. Alles bij elkaar werkte ik zo’n tien jaar in het onderwijs. Dat was vaak best fijn. Maar ik voelde me nooit helemaal op mijn plek. Ik had vaak buikpijn en keelpijn en hoofdpijn en voelde me soms hartverscheurend verdrietig, de avond voor een werkdag. |
Ondertussen
Ja, ondertussen had ik Martijn van der Linden dus leren kennen. Eerst maakten we samen muziek. Al snel werden we verliefd. En niet veel later wilden we samen iets gaan doen met zijn schilderijen en mijn verhalen. We lieten werk aan uitgeverij Lemniscaat zien. Zij waren enthousiast. En zo verscheen ons eerste prentenboek Het prinsenkind in 2014. Ontstaan doordat ik verhalen ben gaan schrijven bij vrij werk, dierenportretten, van Martijn. Ik bleef nog een paar jaar in het onderwijs werken, maar wel telkens een dagje minder. Martijn en ik kregen kinderen, we trouwden, kochten een huis. Ik was overal gelukkig mee, behalve met mijn werk. 
En opeens wist ik het weer
Ik ben schrijver! Ik wil niet zo af en toe een verhaaltje schrijven. Ik wil niks anders doen dan verhalen schrijven en mooie boeken maken! En die voorlezen aan alle kinderen van de wereld. En dat doe ik nu dus. Ik realiseer me elke dag dat nog hoe blij ik daarmee ben. Soms is het ploeteren hoor, de combinatie van mooie projecten die in eerste instantie niet zoveel geld opleveren, alle opdrachten, én andere ballen die je in de lucht moet houden. Maar meestal geniet ik ervan. En mijn ambitie wordt alleen maar groter en groter. |
Interview met Maranke
|
Hier kun je het interview bekijken van Janneke Siebelink met Martijn en mij. Gezellig, aan de keukentafel in hun huis, naar aanleiding van het maken van Officiële Prentenboek van de Kinderboekenweek: Knikkeruil.
|
|